Bij franchising verleent een bedrijf (de franchisegever) aan een ondernemer (de franchisenemer) het recht om een bepaald gestandaardiseerd bedrijfsconcept te gebruiken. Dit omvat typisch het gebruik van een merknaam, bepaalde bedrijfsprocessen, en vaak ook een gedetailleerd businessmodel. In de meeste gevallen is er een heel handboek waarin de voorwaarden zijn opgeschreven. Denk bijv. aan kwaliteitseisen, communicatie, reclamecampagnes en eenvormige winkelinrichting. In de basis is franchising een licentieovereenkomst met strikte voorwaarden en eisen.

Vaak is er een centrale inkooporganisatie waarvan de franchisenemers kunnen profiteren. In tegenstelling tot een zuivere distributieovereenkomst, waar een wederverkoper producten inkoopt om deze vervolgens zelfstandig door te verkopen, draait franchising om het exploiteren van een bedrijf onder een gemeenschappelijk merk en volgens een gestandaardiseerd concept. En anders dan bij een agentuurovereenkomst drijft de franchisenemer het bedrijf op eigen naam en voor eigen rekening en risico, maar binnen de kaders van het franchiseconcept.

Juridisch gezien brengt franchising een aantal specifieke uitdagingen en verplichtingen met zich mee. Franchiseovereenkomsten moeten zorgvuldig worden opgesteld om de rechten en plichten van beide partijen vast te leggen, waaronder het gebruik van intellectueel eigendom, de levering van knowhow, en de naleving van het franchisehandboek. Daarnaast spelen aspecten als territoriale exclusiviteit en non-concurrentiebedingen een rol.

Op EU-niveau en ook bijv. in het Verenigd Koninkrijk zijn er regels die in acht genomen moeten worden in verband met het mededingingsrecht. In Nederland is de franchisebranche onderhevig aan specifieke regelgeving, zoals de Nederlandse Franchise Wet, die gericht is op het creëren van een evenwichtige verhouding tussen franchisegevers en franchisenemers.

Zwaanstraat 31K

5651 CA Eindhoven